 |
| Zonsondergang op Koh Tao |
Na 3 weken op hippie eiland Koh Pha-Ngan - en iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik hippie als een compliment bedoel - trokken we met de catamaran naar Koh Samui. Omdat het zo tof was bij flamboyante Paola op Koh Pha-Ngan (zie vorige post) hadden we besloten er een dagje langer dan voorzien te blijven. Niet geheel zonder chance blijkbaar, want de dag van ons eerste geplande vertrek was er een ferry op zee ontploft. Ja, je leest het goed, ontploft. Flamboyante Paola had het ons niet willen zeggen, maar bon, social media verbergt weinig. En hey, what are the odds dat er twee dagen na elkaar een ferry ontploft? Toch? Dus sprongen we gezwind en stressloos op de catamaran. Always look on the bright side of life, padum padum padum. Kleine noot: gelukkig waren alle inzittenden gered.
 |
| Koh Samui met Koh Pha-Ngan op de achtergrond |
Koh Samui was ... euh... anders. Het is het grootste en ook direct het meest toeristische eiland. Als ik zeg dat we er André Hazes Jr tegen het lijf liepen, heb je misschien al een beeld van hoe anders ik bedoel. Met alle respect voor André Hazes Jr trouwens. En het dubbele eraan was dat het toerisme in Thailand nog bijlange niet is wat het was voor de pandemie, dat veel zaken nog gesloten zijn, de uitgaansbuurten er rustig bij liggen en er eigenlijk nog niet zo heel veel toeristen zijn. Maar neem al dit weg van een eiland dat leeft van toerisme, spektakel, uitgaan, marktjes en winkeltjes en dan blijft er niet zo heel veel meer over. Gelukkig is er altijd strand en zee op een eiland, en palmbomen, en Chang - die opgelopen alcoholverslaving pakken we later aan.
 |
| Blue lagoon in Ang Thong Marine Park |
De laatste dag op Koh Samui gingen we op uitstap naar Ang Thong National Marine Park - hopend in de voetsporen van Leonardo DiCaprio te treden. Stukjes van 'The Beach' zouden daar gefilmd zijn - maar niet het alom gekende strand. Anderhalf uur duurde de boottocht naar het marine park. En hoewel ik de enige was die het zag en er geen bewijzen van bestaan; ik zweer het je dat ik een dolfijn uit het water zag springen.
In het nationaal park konden we kajakken op zee tussen de rotsen. Prachtig! Daarna mochten we nog eens een berg beklimmen voor een 'view'. Ook prachtig! Daarna stond er snorkelen op het programma: niet zo prachtig. En hoewel het heerlijk zwemmen was op zo'n mooie locatie, veel vissen, laat staan koraal, hebben we er niet gezien.
 |
| Kajakken op zee. |
Het was hoog tijd voor Koh Tao - schildpaddeneiland. Het kleinste eiland van de drie. Je kan letterlijk in 45 minuten van de ene naar de andere kant van het eiland wandelen. Dat deden we niet, daarvoor was het iets teveel bergop en -af. Plus, het is hier nog steeds heet en vochtig en dan beperk je elke activiteit. Zoals de heuvel op wandelen naar je hotelkamer. Dat deden we ook niet meer. En dat hoefde ook helemaal niet, want ons resort had zowaar golfkarretjes waar we gretig gebruik van maakten. We waanden ons zo in Knokke. Nee, die vergelijking gaat helemaal niet op. Koh Tao is een backpackers eiland. Voor mensen die het plaatsje Dahab aan de Rode Zee in Egypte kennen, daar is het nog het best mee te vergelijken. En voor mensen die mij kennen én Dahab, dan weten die dat ik direct verkocht was aan dit kleine eiland. Koh Tao is het postkaartje van de overhangende palmboom op het hagelwitte strand met het blauwe longtail bootje op de achtergrond waar je 's avonds met je tenen in het zand, een pint in je hand, terwijl de kindjes nog even aan het zwemmen zijn, naar de zonsondergang zit te kijken, om daarna op datzelfde strand een heerlijke red curry te smullen en dan te eindigen met een ijsje van de 7/11. En dit elke avond opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ziet ons nog terug.
 |
| Picture perfect Koh Tao |
 |
| My happy place: Ao Hin Wong |
En overdag? Overdag gingen we snorkelen. Nog zo'n voordeel aan dit eiland: waait het aan de westkant, dan sta je in geen tijd aan de oostkust waar het perfect rustig snorkelweer is. We vonden een baaitje uit een sprookje, verscholen tussen de palmbomen en het water leek wel een aquarium. Zelfs bij een diepte van 50 cm zag je de meeste kleurrijke visjes, hele scholen zelfs. En tien meter verder koraal en ik ben geen vis-kenner, maar het waren gele vissen (altijd per twee), kleine barracuda's (die hebben een reeks tanden, zeg), springende vissen, venijnige felgroene bijtende vissen, vissen met lange sierlijke staarten, regenboogvissen, om nog maar te zwijgen van de trigger fish met zijn gigantische tanden en nog zoveel meer. Michel zag ook een stingray. En wat een ongelooflijk geluk hadden we om (zelfs twee keer) een schildpad te zien in zee. Het was enkel wij en nog één iemand, we konden gewoon mee zwemmen met de schildpad, de kindjes doken er naartoe, zwommen er over en rond (op afstand natuurlijk) - wat een ervaring!
Sanna en Eli zijn trouwens de grootste waterratten die ik ken. Sanna kan snorkelen als geen ander, doet de zotste kuren, duikt naar onder, doet koprollen onder water, sierlijke bewegingen, komt boven, spuit het zeewater uit haar snorkel en begint opnieuw. En Eli is goed op weg om free diver te worden. Die snorkel in zijn mond vindt hij maar niets, dus doet hij enkel een duikbril op, neemt diep adem en verdwijnt onder water, meestal gepaard met acrobatische toeren. Dit een hele dag lang en dan nog beweren ze 's avonds niet moe te zijn.
 |
| Familie snorkel |
Aangezien wij meestal niet zo heel goed voorbereid aan een reis beginnen of tot in de puntjes uitkienen, hadden wij dus ook geen idee van die andere bijnaam van dit eiland, tot een Nederlander die we op het strand leerden kennen, er ons op wees. Je zoekt het zelf maar eens op. Er zou zelfs een TV-reeks over gemaakt zijn.
Maar tegen dan waren wij al verliefd op Koh Tao en voor ons was het eiland goed en exact wat we nodig hadden om de eilanden te kunnen afsluiten. We bleven wat langer dan gepland en vertrekken deed toch een beetje pijn. Op naar het vasteland voor de laatste week van onze reis.
 |
| Sairee beach Koh Tao |