 |
| Zonsondergang in Koh Pha-Ngan |
Na Cambodja vlogen we terug naar Bangkok waar we twee dagen verbleven. Net voldoende om een overstroming mee te pikken en onze nachtbus naar het zuiden te boeken. Tijdens onze 2020-reis waren we ook van plan geweest om de laatste twee weken op de eilanden door te brengen, maar daar had COVID toen een stokje voorgestoken.
 |
| Verplicht nummer op elk tropisch strand |
Je hebt in het zuiden wel tientallen prachtige eilanden, maar we lazen dat er drie min of meer geschikt waren tijdens het regenseizoen (en nadat we met onze slippers in onze handen en een kind op onze armen door het water in de straten van Bangkok hadden mogen waden, namen we geen risico's): Koh Tao, Koh Pha-Ngan en Koh Samui, alledrie in de Golf van Thailand, ongeveer boven elkaar en aan de andere kant van Phuket, Krabi en 'the Beach'. Je raadt het natuurlijk al: 'Koh' betekent 'eiland'.
We namen de ongelooflijk comfortabele nachtbus naar het zuiden (geeneen in ons gezin die langer dan een kwartier is wakker gebleven in die bus). En toen we wakker werden, stonden we 8 uur verder in het zuiden, aan zee. Vandaar de catamaran op, voor drie uur naar het middelste eiland: Koh Pha-Ngan. Eli bleek de genen van zijn vader te hebben, en dat zijn geen zeegenen of -benen. Gelukkig werden er preventief kotszakjes uitgedeeld (en gebruikt, door Eli; Michel lag knock-out door een lokaal pilletje tegen reisziekte).
 |
| Aankomst aan zee. Nog drie uur boot voor de boeg (pun intended). |
We bleven drie weken op dit paradijselijke eiland waar bijna alle buitenlanders die er wonen op blote voeten lopen, waar meditatie, yoga, tantrische seks en mindfulness centraal staan, waar je de mooiste zonsondergangen hebt, de stoutste honden, de liefste dokters en de welgekende full moon party.
 |
| Kokosnootsapje op het strand is een must. |
We ontdekten drie verschillende plekken op Koh Pha-Ngan. De eerste was een voormalig vissersdorp: Chaloklum, aan de noordkant van het eiland. We verbleven in een resort gerund door een Frans gezin. We hadden er een volledige bungalow voor onszelf en de kinderen hadden er zelfs een eigen kamer - als in: ze sliepen niet in onze kamer. Het dorpje konden we bereiken door ofwel door de rivier te wandelen (dat was onze route overdag), maar 's avonds klommen we liever over de muur van het resort via de vissershuisjes (waakhonden wel even trotseren), stukje door de jungle en zo kwam je ook in het dorpje. Ontzettend gezellige plek vol lekkere seafood restaurants; met een nightmarket op zondag waar je verse chips kon eten, waar er live muziek was (Bob Marley natuurlijk); waar Timo, de hond van het resort, ons overal mee naartoe volgde, (ook begon te paren met een andere hond en ons zo ongewild dwong tot vervroegde seksuele voorlichting aan de ontbijttafel); waar we onze taxiboot-kapitein Thong kennis lieten maken met Belgische Stella en waar we massages kregen op het strand. Kortom: we voelden ons er alweer thuis.
En echt wat je bij een paradijselijk eiland voorstelt: hagelwitte stranden met palmbomen en bergen schelpen. We gingen bijna elke dag op stap met Thong en zijn taxiboot naar één of ander indien mogelijk nog paradijselijker strand: coconut beach of bottle beach - je waant je zo in een piraten-roman.
 |
| Coconut beach - de naam alleen al. |
En ik herontdekte er het snorkelen. Sanna en Michel waren al een poosje verkocht, en Eli, sinds hij nu kan zwemmen, ook, dus ik besloot het ook maar nog eens te proberen en ik ben sindsdien niet meer te stoppen. Niet dat Koh Pha-Ngan zo een snorkelparadijs is - daarvoor moesten we nog even wachten tot Koh Tao - maar we zagen toch al kleurrijke vissen en wat koraal.
 |
| Thong, onze longtailboot-kapitein en wij. |
Na een week namen we de pick-up taxi naar ons tweede verblijf: Thong Nai Pan Yai-beach, deze keer aan de oostkust van het eiland. Een prachtig strand met een fantastische strandbar - de naam alleen al: de flip flop-bar. Jammer genoeg hebben we weinig kunnen genieten van dit strand. Het weer zat ferm tegen. Het was niet alleen af en toe eens een fikse regenbui op je hoofd, nee, het was de ergste storm in 20 jaar. We stonden op en er lag een frangipane-boom omgewaaid in ons zwembad. Ook heel het strand en de hutjes op het strand hadden het erg te verduren gehad. Een ware ravage. En dit gedurende drie dagen. Veel kan je echt niet gaan doen in een kleine bungalow aan het strand met storm en een boom in je zwembad. We gingen dan maar naar de flip flop-bar bij de minste opklaring om Chang te drinken.
 |
| Frangipaneboom in het zwembad |
En een pint konden we wel gebruiken, want op dag twee werd Sanna gebeten door een hond in het resort. Gebeten door een hond. En ik met mijn panische angst voor rabiës. Zucht. De wonde was op zich gelukkig niet zo erg. In haar nagel en haar pinkje, er moesten geen draadjes in of zo. We hebben het direct uitgewassen met zeep, water en ontsmet en binnen het halfuur stonden we bij de dokter en had ze haar eerste prik tegen rabiës. Ze zou er nog 4 moeten krijgen. Achteraf hoorden we uit verschillende bronnen dat er al 20 jaar geen rabiës meer zou zijn op het eiland. We hebben de hond ook kunnen opsporen, een familiehond, maar ook een waakhond die wel gekend stond om te bijten naar vreemden. De eigenares beweerde dat hij gevaccineerd was, maar kon het niet bewijzen. In elk geval hadden we ongelooflijk veel hulp van ons hotel en de aardigste dokter ooit. De laatste keer dat we haar zagen, kregen we een hele berg fruit mee, en een knuffel - terwijl ze volledig ingepakt net van bij een covid-patiënt kwam. Maar we hebben toch allemaal een paar dagen tijd nodig gehad om hiervan te bekomen (en stiekem gekeken of we ons ticket niet wat konden vervroegen). Dierenvriend Sanna heeft gelukkig geen trauma opgelopen. Twee dagen later werd ze gebeten door een krab waarmee ze aan het spelen was.
 |
| Na regen komt zonneschijn (en een krabbenbeet). |
Maar ander en beter, zeggen we dan. Onze laatste fantastische verblijf op Koh Pha-Ngan: een bungalow op het strand. In slaap vallen met het geluid van de golven, 's morgens de deur opendoen en de zee ruiken: het beste verblijf ooit - om nog maar te zwijgen van de flamboyante Italiaanse eigenares Paola en het everzwijn als huisdier. Deze keer aan de westkant. The west is the best, want daar heb je zonsondergangen. En wat voor zonsondergangen. De mooiste ooit. In het oranje. Terwijl wij in het water zwommen, dat warmer was dan mijn badje thuis. Geluksmomentjes.
 |
| Warm-badjes-water |
 |
| Geen filter nodig. Zonsondergang as it is. |
Veel meer hebben we er niet gedaan. We hebben twee keer gekajakt. De eerste keer was geen succes, want de kajak van Michel en Sanna zonk toen we net in dieper water kwamen. Er zat een scheur in. Hup, Sanna bij ons, kajak en Michel aan de onze binden en iedereen veilig aan land brengen. Zo spijtig dat er geen beeldmateriaal bestaat van deze reddingsoperatie. De tweede poging was succesvoller en konden we kajakken naar een ponton in zee vanwaar we konden snorkelen.
 |
| Mae Had: snorkelen! |
Onze grootste activiteit zal dan wel de full moon party geweest zijn. We moesten er met verschillende pick-up taxi's heen (elke taxi heeft zijn eigen district op het eiland waarbinnen hij/ zij mag rijden en dan moet je overstappen naar een andere). Richting het strand Hat Rin, omdat je daar de mooiste zonsopgang hebt - zolang duren die feestjes hier (maar niet voor ons). Je kan de full moon party een beetje vergelijken met Tomorrowland, maar dan op het strand en kleiner, maar zeker niet minder populair hier. Integendeel. Mensen plannen hun vakantie in het kader van full moon parties. Niet iedereen was het er over eens dat het een plek voor kinderen was. Zelfs flamboyante Paola, die toch ook van een feestje houdt, zei dat er misschien dingen te zien zouden zijn die niet geschikt waren voor kinderen. We weten (jammer genoeg) nog steeds niet waarover ze het heeft. Het was één groot feest met fluo schmink (natuurlijk kregen de kindjes dit en ja, Michel ook), met vuurshows en -spektakel, met eetstandjes, met veel te luide muziek, met dansende mensen in weinig kleren en met een prachtige volle maan. Mama en papa wilden nog niet naar huis, maar Sanna en Eli hadden het tegen 23u helemaal gehad met die ouders die hen belachelijk stonden te maken met al hun gedans op die slechte muziek. Wacht maar, ooit vinden ze ons cool dat we hen meenamen naar dé full moon party (en dan zullen wij zagen dat ze te laat thuis zijn - of te vroeg).
 |
| Full moon party (met volle maan op de achtergrond, ah ja). |
