 |
| Rijstvelden |
 |
| (rode aarde)wegtafereeltje |
We bleven drie dagen in Battambang en het waren drie rijk gevulde dagen. We trokken erop uit met tuktuk-chauffeur Rich en die toonde ons de mooiste, lekkerste en tofste, maar ook verschrikkelijkste plekken van zijn stad. En hij leerde ons zoveel over zijn cultuur, geschiedenis en gebruiken. We werden zowaar nog zotter van Cambodja (kon dat nog?!).
 |
| Rich en wij op een bootje |
Om te beginnen nam hij ons vol trots mee naar het station. Want... sinds kort was er een dagelijkse trein tussen Phnom Penh en Battambang. Voordien dus niet. De trein vertrekt 's morgens vroeg in de hoofdstad, komt rond de middag aan in Battambang en rijdt dan terug. Zo hopen ze meer Cambodjaanse weekend-toeristen van de hoofdstad naar Battambang te lokken. Ik hoef je er niet bij te vertellen dat dit naar aanleiding van corona komt en dat de bevolking ook hier enorm heeft afgezien en geen inkomen had gedurende twee jaar. Rich is 41 en heeft zelf nog nooit op een trein gezeten. Wellicht zal dit in november voor het eerst gebeuren. Dan zijn ze van plan zijn schoonfamilie te gaan bezoeken met de trein. Zijn dochtertje van 7 kijkt hier enorm naar uit.
 |
| het nieuwe station van Battambang - kids are the same everywhere |
Van het station trokken we naar een traditioneel Khmer huis, gebouwd in 1920. Onderaan is een overdekt zit-gedeelte dat voor een natuurlijke tocht zorgt - goed gezien in zo'n heet klimaat. We mochten via de stenen trap naar boven (de houten trap aan de zijkant werd vroeger gebruikt door de bedienden). We kregen er een rondleiding (in perfect Frans) van de neef van de eigenares. De eigenares is niet meer in goede gezondheid en kan niet meer boven wonen, vandaar dat ze hun huis openstellen om zo ook wat inkomsten te verzamelen. Het was een prachtig huis, met verschillende soorten hout, heel koel en gratis te bezoeken - een donatie was natuurlijk op zijn plaats.
 |
| het Khmer huis van Mrs Bun Roeung |
Van het huis naar de rijstvelden. Mocht je ooit van plan zijn een rijstveld aan te leggen, wij weten er dankzij Rich alles van. En het blijft betoverend mooi. Plus, je ruikt de rijst ook echt als je daar staat.
 |
| Rijstvelden |
Op de terugweg smulden we allemaal van een vers suikerrietsapje (heerlijk!) en brachten we een bezoekje aan de lokale markt waar de vrouw van Rich een plaatsje huurt voor haar kap- en nagelsalon. 70 dollar per maand betalen ze hiervoor.
 |
| Suikerrietsap |
Dag twee met Rich begon met een hell of a ride: het bamboetreintje. Dit is Plopsaland avant la lettre en zoveel beter. Onze kinderen mogen geen halve meter fietsen zonder hun helm bij ons thuis, maar hupla, hier zoefden we full speed op een bamboeplank op rails zonder enige bescherming. En ik garandeer je: het gaat snel. Maar oh zo cool! Daar zit je dan te sjeezen door de velden op een bamboetrein in Cambodja! Van een geluksmomentje gesproken!
Deze sporen zijn ooit aangelegd, maar niet afgewerkt en nooit officieel gebruikt. In een tijd van veel minder auto's hebben de bewoners die dan maar in gebruik genomen met zelfgebouwde bamboetreinen om van en naar hun velden te gaan.
 |
| het fameuze bamboetreintje, nou ja, trein, plank is misschien een beter woord |
Daarna gingen we op culinaire tocht met Rich. We aten een soort van sticky rice in bamboe, een job alleen voor vrouwen. Na de sticky rice was het tijd voor loempia's. We leerden en zagen hoe dit gemaakt werd en smulden er ook van. Daarna gingen we over naar het dessert: bananenchips! Om te eindigen met een degustiefje: rijstwijn. Je kon kiezen: rijstwijn met of zonder slang.
 |
| rijstpapier (voor loempia's) te drogen gelegd |
Klein wistjedatje tussendoor. De katten in Cambodja hebben vaak een afgehakte staart. We vroegen ons af waarom. Rich vertelde ons dat de baasjes van een kat de staart afhakken, die staart dan bij het huis begraven, omdat ze geloven dat de kat dan niet zal weglopen. Dus katten zonder staart hebben een thuis, katten met een staart zijn straatkatten. Het is maar dat je het weet.
We eindigden onze dag met Rich met een bezoek aan de vleermuisgrot. We reden met de jeep naar boven op de berg (Sanna en Eli vonden dit geweldig!) maar toen we uitstapten, werden de kinderen achternagezeten door apen. Gillend en in paniek natuurlijk, maar gelukkig stond Rich daar al met een bezem om hen weg te jagen. Wat bleek, Sanna en Eli hadden beiden een leeg potje koekjes in hun handen en daar zaten die snoodaards natuurlijk achterna. We hadden er niet over nagedacht. Er zaten namelijk al lang geen koekjes meer in en de kindjes gebruikten het als speelgoed - aangezien alles hier voor de kindjes speelgoed is (een blaadje, een takje, een bloem of in dit geval dus een plastieken potje). Gewapend met de bezem, trokken we verder waar we, nog steeds omsingeld door apen, een prachtig uitzicht hadden op de vallei rond Battambang.
 |
| enjoying the view |
Jammer genoeg was het niet alleen pracht en praal, dit was ook één van de killing fields van de Khmer Rouge geweest. De tempel ter plaatse hadden ze gebruikt als gevangenis en de grotten er rond om mensen te doden. Gruwelijke verhalen. Jonge mensen werden gemarteld in de ene grot, anderen zoals bijvoorbeeld personen met een goede job (waaronder leerkrachten) werden in een diepe put in de grot gegooid. Ook de opa van Rich was hier gestorven. En de meeste verschrikkelijke was wel de grot waar kinderen en baby's in gegooid werden. Toen hield ik het niet meer droog.
 |
| de grot gebruikt door de khmer rouge |
We reden terug naar beneden met de coole truck, want het was tijd: de vleermuizen werden wakker. Ik ben geen fan van vleermuizen. Helemaal niet. Vorige reis heb ik een hele nacht geweigerd te slapen, omdat we verbleven op een plek waar een gat onder het dak was en volgens mij dus vleermuizen binnen konden. Vleermuizen bijten zonder dat je het merkt en verspreiden rabiës. Noem me gerust panisch op dat gebied. Maar deze vleermuizen hier: dat was fenomenaal. Stel je voor: iedereen zit op plastieken tuinstoelen met een pintje in de hand langs de weg, voor een berg, met wat hoger een opening, een grot dus. Alsof je zit te wachten op een festivalletje. Eerst is er niets te zien. En dan plots wat beweging: een vleermuisje, nog ééntje, en dan nog ééntje en dan wordt de hele meute van 6,5 miljoen vleermuizen wakker en vliegen ze achter elkaar in een mooie dansende sliert naar buiten. Tegen dat de langste slaper uit zijn nest is gesukkeld, ben je een uur verder. Zolang duurt dit ongelooflijke spektakel. Wonderbaarlijk. De bats van Bat-tambang.
Dag drie met Rich startte met een interessante wandeling op de lokale markt. Had je graag een slang (ze stonden hier goedkoop, aan 7 doller per kilo, op de andere markt was het 8 dollar)? Of liever vleermuis voor in de soep? Of toch liever een varkensoor? Of zelfs een volledige varkenskop? Niet direct wat je op de wekelijkse markt in Oostende vindt, maar net daarom zijn we hier. Om te leren en te ontdekken en te verwonderen. Vooral Eli was ontzettend curieus naar al die kleuren en geuren. "En wat is dit? En dat? En dit?"
 |
| een varkenskop te koop |
Van de markt naar de boot. We reden naar een vissersdorpje, dat ook direct een moslimdorp was. Mijn 'salaamu alaykum' kwam nog eens van pas. Heerlijk boottochtje op de rivier, dat we kort hielden door de brandende middagzon en een gebrek aan hoedjes. We bezochten er ook de Golden Gate Bridge. Een volgens mij gammele, maar volgens de rest van mijn gezelschap ijzersterke, brug. Dus wat doen we dan? Springen! En ik schreeuwen. Toffe bende mijn gezin.
 |
| de traditionele khmer-pose (toeristen!) |
Om af te sluiten bezochten we een tempel, boven op een berg. 356 trappen hoog in de verzengende hitte. Je kon blijkbaar kinderen inhuren die met je meeliepen en je koelte toewuifden met een waaier. Maar dat wisten we jammer genoeg pas achteraf.
 |
| yes, we can! |
De laatste voormiddag in Battambang hebben we ons opgesplitst. Het circus dat we mochten bewonderen in Siem Reap is oorspronkelijk van Battambang en je kon er een rondleiding krijgen in de school. Sanna, Eli en ik trokken daarheen. We zagen er de school, de circustent, de plaatselijke kunstacademie, kindjes oefenen met jongleren en een traditionele Apsara-dans. Deze circusschool ondersteunt arme jongeren en biedt ze regulier onderwijs aan in combinatie met het aanleren van circustechnieken. Op een bepaalde leeftijd kiezen de kinderen dan of ze verder in het circus willen gaan of niet. De school doet ook heel veel voor de lokale gemeenschap. Via deze reportage van Al Jazeera kan je er meer over te weten komen.
 |
| de prachtige gebouwen van de circusschool |
En terwijl wij in het circus zaten, ging Michel koken. Hij volgde een kookles bij Lyly en zijn vrouw. Een fantastisch gezin en een super kok waar we de vorige dag ook al waren gaan eten. Michel ging met hen naar de markt en leerde daarna enkele typische gerechten koken. En Sanna, Eli en ik? Wij mochten komen proeven. En dat het heerlijk was! Hij mag dat thuis nog veel herhalen.
 |
| wat een kok! |
Na Battambang trokken we nog enkele dagen naar Siem Reap. We voelen ons nogal rap thuis ergens. Terug naar ons favoriete hotelletje, terug naar ons favoriete restaurant en onze favoriete Belg Philippe en zijn fantastische vrouw. We hadden er nog wat dingen te doen, onder andere een flesje bubbels drinken op onze verlovingsplek van twee jaar terug. Heel romantisch. Vooral die schorpioen die we plots zagen. Gelukkig was die al dood. Maar de bubbels smaakten en we zijn nog steeds verloofd.
 |
| een bubbeltje op een speciale plek |
Dat verloren stukje hart dat we gingen halen in Cambodja, hebben we trouwens niet mee terug. Integendeel, we hebben nog een groter stuk achtergelaten, maar we brachten wel fantastische ervaringen en mooie herinneringen mee terug. En nog iets. Maar het is nog niet klaar. En dat komt onze favoriete Belg Philippe ons brengen als hij naar België komt in augustus.