Ai ai ai in Ayutthaya

Wat Phra Si Sanphet

We lieten de bange koks voor wie ze waren en trokken naar Ayutthaya met de trein.  Ayutthaya is de oude historische hoofdstad, werelderfgoed (terecht!), en een treinrit van twee uur verwijderd van Bangkok.  Je kan er in principe een daguitstap vanuit Bangkok van maken, maar hey, wij hebben wel efkes tijd, dus we bleven er twee dagen. In tegenstelling tot vorige treinritten waar een te hoge airco zorgde voor vriestemperaturen (en we nu dachten voorbereid te zijn met onze truien), was dit een boemeltreintje waar je er een gratis sauna bij kreeg.  

Wat Yai Chaimongkol

Ik keek echt uit naar Ayutthaya.  Oude tempels zijn wel mijn ding.  In tegenstelling tot de rest van mijn tribe kan ik er mijn dagen wel mee vullen, van 's morgens tot 's avonds, en zelfs bij de tiende tempel zal ik nog steeds in grote verwondering staan.  De prachtige tempels van Ayutthaya betekenenden dus een hoogdag voor mij.

Een hoofd in een boom in Wat Maha That

In Ayutthaya namen we onze eerste tuktuk - in Bangkok hadden we het bij taxi's gehouden - altijd een topper bij de kindjes.  Wist je trouwens dat er tal van verschillende tuktuks bestaan?  In allerlei kleuren en vormen, met brommer vooraan, met brommer achteraan, ronde modellen, nieuwe modellen, oude modellen, modellen met een soort van zijspan, ...
We huurden een tuktuk-chauffeur in voor een volledige dag - en zijn drie kinderen, want na schooltijd gingen we die ophalen en reden ze mee. Nog nooit zulke rustige stilzittende kindjes gezien trouwens (of misschien was het contrast met ons gewoon groot - we zullen in Thailand wellicht niet de reputatie nalaten van 'dat stille rustige gezin'). 

Wat Chaiwatthanaram

Wat een feest was de rest van de dag: we zagen gigantische boeddha's, zittend en liggend, we wandelden doorheen oude tempelcomplexen (Wat Yai Chaimongkol, Wat Chaiwatthanaram, Wat Phra Si Sanphet, Wat Ratchaburana), we vonden een stenen hoofd in een boom (Wat Maha That) en uiteraard beklommen we een tempel via hoge steile trappen (Wat Phu Khao Thong).  We wilden ook nog het Million Toy Museum bezoeken (de kinderen moeten er ook iets aan hebben), maar het sloot net - we zijn nooit echt goede planners geweest.

Ho Rattanachai met de gigantische boeddha 

Maar het was niet enkel feest in Ayutthaya, er waren ook wat kleine ongemakjes.  Zo zag ons hotel er op het eerste zicht heel charmant uit (een vijvertje met in het midden de receptie, wit blauwe bungalows met houtwerk, te midden van het groen), maar toen we het idyllische bruggetje over wilden wandelen, riep de mevrouw van ver "pas op voor de rode mieren,".  Toen we Sanna hoorden schreeuwen, wisten we dat het al te laat was. Pijnlijk, maar gelukkig van korte duur.

Wat Phu Khao Thung

Onze wit blauwe kamer met houtwerk bleek ongeveer de grote van een tent, waar nog twee extra matrasjes werden bijgelegd voor de kindjes - matrasjes is trouwens teveel eer.  Het was eerder het soort kussen dat je in je tuinstoel legt.  Toen Sanna 's morgens zei: "Ik heb precies een beetje pijn aan mijn heup, maar weet niet waarvan," wist ik het wel.  En om het helemaal af te maken, had Michel twee dagen later last van buikkrampen en lag Sanna in bed met koorts, gelukkig was dat laatste ook van korte duur. 
Die buikkrampen kunnen misschien te herleiden zijn tot het zogenaamd beste restaurant van Ayutthaya (of het tweede beste, het restaurant met de Michelinster niet meegerekend) waar ze peper serveerden met een beetje pizza  - I know, we komen niet naar Thailand om pizza te eten, maar de rest zag er nog erger uit. 

Twee tanden eruit.  Check ook het charmante hotel op de achtergrond.

Voor Eli was er wel heuglijk nieuws: hij verloor op één dag niet één, maar twee melktanden, en gelukkig kwam de tandenfee ook in Thailand. Hij kreeg een mix van euro's en dollars - zou de tandenfee onlangs in New York geweest zijn misschien?
Na drie nachten wat leek op kamperen, maar met mijn geschiedenisvaatje goed gevuld, vertrokken we met onze grab-taxi naar Kanchanaburi.  Op zoek naar bruggen, watervallen en olifanten.