Op een tropisch eiland

Phu Quoc

Dag 46 - dag 62 (zon 16/02 - di 03/03): luilekkerland

Hilarische fotosessie op starfish beach.

En toen werden we lui, heel lui zelfs.  Het zal wel in de genen zitten, gente di mare, menschen van 'tzèètje, weet ik veel, maar geef ons een strand en water en wij bougeren niet meer.  Meer dan twee weken zijn we hier gebleven op dit eiland.  Twee weken!  We hadden cultuur en natuur kunnen opsnuiven in het zuiden van Vietnam,  de Mekongdelta kunnen doorkruisen of de keizerlijke steden Hué en Hoi An een bezoek kunnen brengen of het historische Saigon kunnen bewonderen.  Ik meen dat iemand van ons beiden zelfs even heeft geopperd: "Zouden we dan nog iets bezoeken?", maar dat idee werd snel weggelachen.  De gedachte alleen al maakte ons moe.  Nee, nee, wij kozen er weloverwogen voor om zonder schuldgevoel twee volle weken (had ik dat al vermeld?) onbeschaamd nietsdoend op ons lui gat op een strand te zitten/ liggen.

Eén van de redenen waarom we hier niet weggeraakten.

Op een schommel op een idyllisch strand.

En hoe heerlijk was dat?  Een wit strand, helderblauw water, een paar palmbomen - je weet wel, van het genre dat zo schuin over dat wit strand hangt, en om het cliché helemaal af te maken, soms zelfs met een schommel erin - een kokosnoot in de hand, een boek in de andere, want ja, die kinderen die zijn aan het spelen, dus je hebt dan ook nog eens tijd om boeken te lezen en elke avond een zonsondergang waar je geen filter voor nodig hebt op je Instagram.  Does it get any better?!  

Hadden we dan ook nog eens een fantastisch hotel met een heerlijk ontbijt (bruin brood en kaas - dat was al even geleden), gerund door een superlieve familie, met een oma die altijd snoepjes in haar zakken zitten had en ze deelde die met plezier uit aan de kindjes.  A home away from home eigenlijk.  Smelt! 

Onze thuis in Vietnam.

Elke avond opnieuw dit moois en daarvan kunnen genieten.

Knuffelen en een boek lezen: beter wordt het niet.

Geen filter.

Af en toe hebben we een poging ondernomen tot iets actiefs, maar dat draaide meestal op niets uit, dus we hebben die activiteiten dan maar tot een minimum beperkt.

Activiteit één: naar het noorden

Een eerste activiteit was een uitstap van twee dagen naar het noorden van het eiland.  We besloten om ons weer als alternatieve toeristen te gedragen en zouden overnachten in een hutje op een pepperfarm.  Phu Quoc staat namelijk gekend voor zijn peperkweek.  Hier vind je dus de beste peper in de wereld.  (Concurrent Cambodja beweert hetzelfde.  We laten jullie nog weten wie gelijk heeft.)  Wij dus naar het noorden van het eiland met een taxi.  We werden hartelijk ontvangen, heel leuke peperboerderij, ons hutje was alles wat het moest zijn, ook al zaten er weer wat teveel gaten in naar mijn goesting.  De douche en WC waren half buiten, maar dàt vonden we dan helemaal niet erg.  We hadden de taxi voor de dag, dus we reden direct door naar starfish beach.  We bedankten onze taxi voor bewezen diensten en gingen op zoek naar zeesterren.

Ons hutje voor de nacht.

Zeesterren op starfish beach.

Dit  strand was zowaar nóg idyllischer dan 'ons' strandje: nog witter zand, nog blauwer water, nog schuinere palmbomen en nog meer schommels.  En ja hoor, ook nog eens met echte zeesterren.  Sanna en Michel hebben er heel veel gezien tijdens het snorkelen.  Werkelijk een paradijsje.  Na alweer een magnifique zonsondergang vertrokken we als laatsten van het strand.  Terug op de parking ontdekten we dat er geen taxi's meer stonden en dat we er ook geen konden grabben (uber van bij ons), dus daar stonden we mooi.  Je hebt werkelijk niets aan een idyllisch strand in het donker.  Er was nog één minibusje met Vietnamese toeristen die ons zag sukkelen en we mochten mee.  Oef!  Maar zij reden terug naar het midden van het eiland. We kwamen net van daar, en daar moesten we nu net niet heen.  Hun chauffeur kon, of wou, het niet snappen dat hij eigenlijk heel dicht bij onze pepperfarm zou passeren op zijn weg naar het midden.  In elk geval wou hij niet stoppen waar wij hem vroegen te stoppen, waardoor Michel een beetje luider begon te praten en de kindjes al half in paniek dachten dat we ontvoerd werden.  Daar was gelukkig niets van aan.  We werden uiteindelijk ergens afgezet, 6 kilometer dichter, maar nog steeds anderhalve kilometer verwijderd van onze hut.  Wandelen dan maar.  In het donker.  Op de boerenbuiten.  Weet ik veel welke dieren in het noorden van Phu Quoc wonen.  In onze fantasie konden het er best veel zijn.  In werkelijkheid hebben we er geeneen gezien.  Heelhuids onze boerderij teruggevonden.  We hadden nog niet gegeten, want in het noorden sluiten de restaurants vóór zonsondergang.  Je moet het allemaal maar weten.  De familie van de boerderij was gelukkig zo aardig om te koken voor ons.  Het was de beste rijst die ik in tijden gegeten had en we aten voor het eerst gebakken papaja.  Smullen!  En ook al is er niets in het noorden, aardige mensen hebben ze er in elk geval wel!

De beste peper ter wereld.

Een ananas in onze tuin.

De nachtrust in het hutje...  een goede nachtrust zou ik het niet noemen.  Ik kroop namelijk bij de kindjes in bed, onder het muggennet.  Just in case die ene vleermuis die ik buiten had gezien, zou beslissen door één van de gaten in het hutje binnen te komen en onder het muggennet door te kruipen.  Dan zou ik die tenminste kunnen verjagen, stoere moeder die ik ben.

Samen onder het muggennet.

De douche 's morgens half buiten in de tuin van een peperboerderij kunnen we dan wel ten zeerste aanraden.  Heerlijk om te douchen in je adamskostuum tussen de palmbomen!  (Ja, daar bestaan foto's van, maar die gaan we hier niet publiceren.)

Als afsluiter kregen we een rondleiding op de boerderij, wat werkelijk ontzettend interessant was.  Nooit te oud of te jong om te leren.  En uiteraard kochten we peper.

Maar omdat daar nu eenmaal niets anders te doen was, vertrokken we diezelfde dag van het noorden helemaal naar het zuiden.  In de hoop daar ook iets actiefs te gaan doen.

Peperstruiken

Familieportret tussen de peperstruiken.

Activiteit nummer twee: naar het zuiden

We hadden het plan opgevat om 5 dagen naar het zuiden te gaan om vandaar de piepkleine verlaten eilandjes te verkennen met een vissersbootje.  Toen we daar aankwamen, merkten we dat er in ons hotel alvast geen gaten zaten.  Dat was een meevaller.  En er waren ook taxi's.   Nog een meevaller.  Klein probleempje: er was niet zoveel keuze van restaurants, om niet te zeggen bitter weinig zelfs.  Er waren wel kleine lokale eetgelegenheden (gesloten om 18u) en de Marriott.  De kleine lokale eetgelegenheden, daar is niets mis mee, ware het niet dat onze kinderen (en ik) niet de grootste durvers zijn op het gebied van eten.  Dat zou dus vijf dagen enkel en alleen rijst worden.  Of de Marriott, maar we hadden online de prijzen even bekeken en besloten dat vijf dagen daar eten gelijkstond aan de rest van ons reisbudget.  Verder was ons bezoek aan het zogenaamde paradijselijke Bai Sao-strand een tegenvaller.  Niet dat het niet mooi was, alleen vonden we 'ons' strand in het midden van het eiland zeker even mooi. Plus in het midden zat er de helft minder mensen, was de zee rustiger, ging de zon aan die kant van het eiland onder én je had er veel restaurants.  Maar bovenal: je had er 'ons' restaurant.  Of hoe we ons hier al volledig genesteld hadden met ons hotel, ons strand en zelfs ons restaurant waar we bijna elke dag gingen eten.  Reizen is heerlijk, maar na een tijdje zoek je blijkbaar toch iets vertrouwds.  Na twee in plaats van zeven dagen stonden we dus terug in het midden van het eiland.  Ze moesten eens glimlachen toen we daar terugstonden in 'ons' hotel.

Bai Sao strand

Rugzaktoeristen

Maar eerst deden we wel het tochtje met de vissersboot in het zuiden.  We gingen naar de haven en huurden een kapitein met zijn bootje voor de dag.  Hij zou ons naar enkele kleinere eilandjes in de buurt van Phu Quoc brengen, onder andere het paradijselijke en verlaten Fingernail Island - althans volgens de laatste recensies.  De tocht daarheen was genieten.  Een snel motorbootje, de wind in je haren, klotsende golven en zeewater in je snoet.  Nog het best te vergelijken met de boomstammetjes in Bellewaerde, maar dan in 't echt.  Oh ja, het uitzicht is misschien niet te vergelijken: eindeloze zee, vissersbootjes en tropische eilanden.

Ons bootje voor de dag.

Het was echt een bootje en geen boot.

Fingernail Island bleek niet zo verlaten te zijn als de recensies beweerden.  Integendeel: het was overgenomen door een bus (of in dit geval een paar boten) luide toeristen van een welbepaalde nationaliteit (die ik nalaat te vertellen om niet beschuldigd te worden van enig vooroordeel, maar laat dit hier de gangbare taal zijn op Phu Quoc, nog meer dan het Vietnamees).  Het was 10u 's morgens en ze waren al in de mood.  Niet alleen hadden ze zichzelf mee en hun jong gespierde tour guides, nee, ze hadden ook hun eigen bar, drank en boxen mee.  En van dat alles maakten ze gretig gebruik.  Ja, ook van die tour guides.  Toen ik daar dus zat, mijn ogen uit te kijken, omdat ik dit foutelijk had voorgesteld als een oase van rust, op dat paradijselijk wit strand met palmbomen, azuurblauw water in een kleine baai, met achter mij luide muziek knallend uit de boxen en omsingeld door alcohol slurpende toeristen van een bepaalde nationaliteit, en dacht dat het nu toch echt niet meer erger kon...  Wel, op dat moment, werd de box naar de waterkant gesleurd, begon de gids in zijn micro te brullen, stormde heel die bende tegelijkertijd het water in en begonnen ze op luide muziek aqua-aerobics te beoefenen.  Aqua-aerobics.  Eli zat op dat moment in het water en deed spontaan mee.

Aqua-aerobics.  Let ook op Eli op de eerste rij.

Plezier voor groot en klein.

Een andere leuke bezigheid van die groep (en vele anderen hier op Phu Quoc) was het nemen of laten nemen van foto's van zichzelf (het liefst bij zonsondergang).  Uiterst interessant om te bestuderen.  Het betrof op dit eiland voornamelijk vrouwen.  Er hing daar uiteraard een schommel.  Een schommel is om te schommelen, zou je denken.  Fout!  Een schommel is om te poseren voor de mooiste foto voor je Instagram.  En als je kinderen er te lang opzitten (lang als in drie keer schommelen) dan vragen ze of ze er 'even' tussen mogen voor een foto.  En dan begint het ritueel.  Kleren vliegen uit.  Of worden half rond het lichaam gehangen.  Haren vliegen los.  De meest sensuele blik wordt aangemeten.  I kid you not, de bikinibroek wordt opgetrokken tot boven de heupen.  Hoofd wordt achteruit in de nek gegooid.  Hoofd wordt ook schuin gehouden.  Het ene been wordt half opgetrokken.  Het andere gestrekt.  En de lippen getuit.  En dan maar hopen dat die ene foto er tussenzit.  En dat is allemaal helemaal ok, maar wat ze vaak gewoon vergaten, was om te kijken hoe mooi het daar was.

Uiteraard namen wij ook een foto op die schommel.

We vroegen onze kapitein of het mogelijk was om ons naar een ander eiland te brengen.  Dat kon.  En zo vertoefden we de rest van de dag nog op een mooi strand.  Verlaten was het niet, maar mooi wel.  Als afsluiter bracht de kapitein ons naar een zo goed als verlaten eilandje.  Er waren inderdaad nauwelijks andere mensen, maar wat je daar dan wel had: ontzettend veel vervuiling.  Zo vuil was het op dit strand dat je er eigenlijk niet kon zitten.

Paradijselijke eilanden.

Ontzettend veel afval op het 'verlaten' eiland.

Verdere activiteiten: ander strand en boottochtje.

We bezochten nog eens een ander strand op een halfuurtje rijden van ons hotel.  Gezellig en leuk.  We gingen er in de buurt op restaurant en kwamen terecht in een overheerlijk Nederlands tapas-restaurant.  We smulden er van olijven en dronken er voor de tweede keer deze reis witte wijn.  Een hele fles!  En dat op de tonen van nostalgische eighties-muziek.  Tegen het einde van de fles zat ondergetekende al vol jeugdsentiment mee te zingen en vroeg ik al bijna 'november rain' aan als verzoekplaatje.

Olijven, wijn en November rain = perfecte combinatie

We besloten ook nog eens een daguitstap met een boot te maken om te gaan snorkelen.  Dat leek ons heel leuk, ware het niet dat we net op die boot zeeziek waren, Michel en ik.  En het was twee uur heen en twee uur terug varen.  Niet dat we moesten overgeven of zo, maar we waren toch ellendig genoeg om enkel te kunnen zitten en te hopen dat we er snel waren.  We kregen ook lunch.  Nee, bedankt.
Wat waren we blij dat we aankwamen op onze snorkelplek.  Eindelijk van die boot, weg zeeziek zijn. Michel en Sanna zouden snorkelen en Eli en ik zouden gewoon wat zwemmen.  Dolgelukkig sprongen we het water in, weg van die boot.  Maar oei.  Er bleek plots toch wel veel wind te zijn, riep de gids vanuit het water.  Heel wat wind midden op zee, betekent heel wat golven.  Dan mag je nog een zwemvest aan hebben, lig je toch nog half te verzuipen in die zee en lijkt een klein stukje zwemmen van die boot, plots mijlenver om terug te keren.  Wat waren we blij om terug op die boot te zitten.  Dan toch maar liever zeeziek.

Sanna had geen last van zeeziekte.

En hij ook niet.

Voor de rest bleef het vooral bij energiebesparing, genieten van het moment, routine en leven zonder tijd.  De enige vormen van tijd die we hier hadden, was dat we vóór 10u aan de ontbijttafel moesten zitten en de zonsondergang.  Verder deed tijd er gewoon helemaal niet toe.

Met de oma.  Als afscheid hadden ze nog een ijsje gekregen.

Maar nu na twee weken, ons visum loopt ten einde, dus we moeten wel weg.  Plus, het is mooi geweest.  Het kriebelt weer, we hebben goesting om te ontdekken en nieuwe dingen te zien.  Cambodja roept ons.  Weer een nieuw avontuur tegemoet.

Nog ééntje om het af te leren.