Ha Long

Ha Long Bay

Dag 36 - dag 40 (vrij 07/02 - di 11/02): heaven and hell

Mooiste uitzicht ooit in Cat Ba nationaal park.

Op de ochtend van vertrek uit Hanoi bleek dat we chance hadden.  De dag ervoor waren alle bussen die de oversteek naar Cat Ba-eiland wilden maken, onverrichter zake mogen terugkeren naar Hanoi.  Geen enkele nationaliteit, behalve een eenzame Deen, mocht het eiland op.  Je raadt het wellicht al: ter preventie van de verspreiding van corona.  Het leeft hier wel.  Blijkbaar zijn de scholen ook dicht en was er een soort van lockdown van 1 tot 14 februari om daarna de situatie opnieuw te evalueren.  Ondertussen zijn er 16 gevallen bekend en zijn er zelfs enkele dorpen rond Hanoi in quarantaine, omdat daar besmetting van mens op mens zou zijn voorgevallen.  Chinezen komen Vietnam niet meer in, noch iedereen die de laatste twee weken in China was.  Momenteel zijn wij nog steeds niet bang het virus op te lopen.  Daarvoor lijken we te weinig contact met wie dan ook te hebben, maar zin om opgesloten te zitten in een dorp...  Eerlijk gezegd, dat zien wij niet zitten.  De vraag blijft natuurlijk maar of ze toeristische dorpen, waar wij vertoeven, hermetisch zouden afsluiten.  Ik wil het in elk geval niet proefondervindelijk meemaken.

Op de ferry naar Cat Ba-eiland

Cat Ba.  We hoorden de meest uiteenlopende verhalen over Ha Long Bay.  Van het mooiste dat we zouden zien op heel onze reis tot 'blijf daar weg' wegens té toeristisch.  We besloten het anders aan te pakken en via de achterkant te gaan van Ha Long Bay: Cat Ba-eiland.  Ons oorspronkelijk plan was om daar een week te blijven.  Ten eerste omdat het Eli zijn verjaardag was.  Ten tweede omdat we eindelijk op het strand zaten (want tot zover nog geen strand gezien) en tenslotte omdat we wat rust wilden.  Maar damn, het was barslecht weer.  Grijs, regen en koud.  Ik wil niet klagen en zagen, maar daar hadden wij nu echt geen zin in.  Zeker niet als je maar één trui mee hebt.  Wie kleuters in huis heeft, weet trouwens ook dat de trui van een kleuter na één maaltijd vies is en vol etensresten hangt.  Het was dus schipperen tussen koud hebben of vies zijn.  We besloten dus al direct om ons verblijf in te korten tot 3 dagen en vroegen bij aankomst in ons hotel of dit ok was (want we hadden geboekt via booking).  Ja, dat was geen probleem.  Oef!  We gaven ook onze was af 's avonds, die zou 's morgens klaar zijn.  Oef!  Propere kleren.  Het zag er rooskleurig uit.  En Eli'tje verjaarde ook nog eens de dag erna op 8 februari.  Feest!  's Nachts versierden we stiekem de kamer en de gang met ballonnen en vlaggetjes en pakten we zijn cadeautjes in met gewoon wit papier waar we dan maar tekeningen op maakten.

Cadeautjes-tijd!

Gang versieren voor de grote dag.

De grote dag van Eli: vier jaar!  Wat een kerel!  Wat was hij blij met zijn versiering.  We namen ook vlaggen en ballonnen mee naar beneden om zijn stoel te versieren.  Zijn geluk kon niet meer op.  Chocolate pancakes for breakfast.  Meer moet het soms niet zijn.  En de kleine (want meer kunnen we niet meedragen) cadeautjes vielen ook in de smaak.  

Happy birthday, Eli!

Maar oei, onze was was toch niet klaar.  Misschien straks.  Door 'straks' misten we wel onze bus naar het nationaal park.  Maar 'straks' was onze was nog steeds niet klaar en later ook niet.  Het was dus koud lijden die dag.  Ik was boos, maar toen meneer van het hotel kwam zeggen dat hij de bustickets zou terugbetalen, knikte ik lief en beleefd.  Michel is dan boos op mij, want ik loop dan heel de tijd tegen Michel te zagen dat dit toch niet kan en stuur ik Michel om het te gaan oplossen, maar als meneer van het hotel komt, ben ik dan poeslief en vergevingsgezind.  Ach ja, iedereen verdient een tweede kans.

We trokken dan maar naar het strand.  Een geluk bij een ongeluk.  Omdat het zo koud was en veel mensen het land niet binnen mogen, lag het er verlaten bij.  Heerlijk en wat een uitzicht.  Er piepten al enkele rotsen uit de zee, een voorproefje van Ha Long Bay.  We schreven in grote letters: Happy Birthday Eli.  En de kindjes ravotten en trokken zich helemaal niets aan van de koude.  De kleren vlogen uit en ze zaten al op hun hurken in het water schelpjes te zoeken.  Meer moet het soms niet zijn.  

Karstbergen komen piepen uit de zee.

's Avonds regelden we een ijsje op restaurant en vroegen we stiekem of ze er kaarsjes konden opzetten.  Plots gingen alle lichten uit, klonk er 'happy birthday' uit de boxen en zong heel het restaurant mee voor Eli.  Hij was overdonderd, maar blij.  En vijf minuten later lag zijn bijna volledige ijsje op de grond.  Er zijn nog zekerheden in het leven.  Natuurlijk kreeg hij een nieuwtje.  En toen we de rekening kregen, mochten we twee ijsjes en een gebroken glas betalen.

Groepsknuffel voor de birthdayboy met kroontje.

De volgende dag was het de langverwachte Ha Long Bay-dag.  Het was nog steeds koud, maar we hadden tenminste onze kleren al terug.  Vroeg uit de veren om een hele dag met boot, gids en groep op stap te gaan.  Onze gids wist van aanpakken.  Het was duidelijk dat het ieder voor zich zou zijn en dat we ons plan zouden moeten trekken.  Eerste stop: monkey-island.  Sinds India heb ik het niet meer voor apen.  Het zijn helemaal geen schattige, lieve, aaibare diertjes.  Nee, het zijn venijnige, bijtende, luizendragende dieven die alles pakken wat ze kunnen.  Een apen-eiland stond dus niet hoog op mijn bucketlist.  De gids deelde mijn mening: laat alles wat je niet nodig hebt op de boot, zoek geen oogcontact, blijf op minimum 2 meter van een aap, 5 meter is nog beter.  Oh ja, en ze gingen echt een halve berg beklimmen.  De gids bekeek ons even en raadde ons aan om tot halfweg te gaan.  Verder zouden we niet geraken met twee kleintjes.  Ik geraakte al nauwelijks van de loopplank van de boot met Eli en trok al gauw mijn conclusies toen ik het padje zag waarlangs we naar boven moesten klimmen.  Ik zou wel met Eli op het strand wachten.  Ook mooi- en op veilige afstand van welke aap dan ook.  Michel en Sanna klommen wel tot halfweg en kwamen nog een krijsende aap tegen toen een toerist van een andere groep zo slim was zijn rugzak onbemand achter te laten om een filmpje te maken.  Uiteraard zaten die apen al in zijn rugzak en uiteraard begonnen die ruzie te maken toen die toerist hen wilde wegjagen.

I'm on top of ... monkey island.

Apen

Na apeneiland gingen we naar een baai om in tunnels en grotten te zwemmen.  Dat leek me nu ook echt de familiale activiteit bij uitstek.  Ik besloot dat ik maar beter op de boot kon blijven met een kleuter die een beetje kan zwemmen en een kleuter die niet kan zwemmen in plaats van op volle zee door grotten te gaan zwemmen.  De gids beaamde dit, hoewel hij toch even twijfelde over Sanna.  Michel die ging wel mee en vond het super. 

Op weg naar Ha Long Bay.

Dan kwam het hoogtepunt van heel de dag volgens de gids: kajakken.  Nu moet je weten dat ik graag kajak, maar dat niet zo goed kan en ik me daar helemaal niet zeker over voel.  Al helemaal niet als ik dat moet doen met Eli in een kajak op volle zee. Eli die niet kan zwemmen en die niet stilzit.  Ik had stiekem gehoopt dat de kindjes terug bij de gids hadden kunnen zitten, zoals in Vang Vieng, bij een ervaren kajakker die weet wat hij doet en dat ik dan bij Michel had kunnen zitten.  Maar nee, Sanna bij Michel, Eli bij mij.  Uiteraard allen met een zwemvest.  In heel rustig water, dat moet ik er misschien ook bij vertellen.  Van seconde één had ik al stress, angstzweet, zag ik die boot daar omkieperen. Die gids, zoals ik al zei, het was ieder voor zich, dus die was weg, nergens meer te bespeuren.  Om het nog erger te maken, telkens als ik dan iet of wat op dreef was, werd ik geblokkeerd door een koppel zowaar nog slechtere kajakkers dan ik.  Onderweg heb ik de gids uitgemaakt voor al wat lief en lelijk was en ik zou hem de slechtst mogelijke recensie geven die er bestond.  Hoe durfde hij mij hier in volle zee achterlaten met een kind?!  Wacht maar tot ik hem zou zien!  Ik meen verder ook de mensen in mijn buurt bedreigd te hebben met het slaan met peddels.  Parenting gone totally wrong.  En verwijten gemaakt te hebben hoe het toch mogelijk was mij zo uit mijn comfortzone te halen?!  Dat ik ook in een museum met een boekje had kunnen zitten.

Het ziet er zo leuk en gemakkelijk uit.

Maar wat een uitzicht!

Voilà, maar al dit gezegd zijnde, we zijn allemaal zonder kleerscheuren terug in die boot geraakt.  En uiteindelijk was het heel erg mooi, heb ik er zelfs nog van kunnen genieten, hebben we veel gelachen (vooral bij de ontelbare keren dat mijn kajak in de onmogelijkheid bleek te zijn om te kunnen draaien) en hebben we het geluk gehad om de bedreigde Catba Langur-aapjes te zien (waarvan er nog 60 bestaan).

Kijk, daar zitten de Cat Ba Langur-aapjes!

Kajakken door grotten - ook één van mijn favoriete activiteiten, zeker als de nog betere kajakkers je de weg versperren.

Het toppunt van de dag kwam voor mij op het einde van de dag.  Een rondvaart in Ha Long Bay, gewoon op de boot zitten en je ogen uitkijken, want indrukwekkend is het in elk geval, die ‘Baai van de dalende draak’.  Het was bewolkt, maar dat maakte het wellicht nog mysterieuzer.  En nogmaals, er waren minder toeristen, waarschijnlijk door de maatregelen tegen het corona-virus, want van een overrompeling was helemaal geen sprake.  Het was prachtig, het was genieten.  En toen we ’s avonds afscheid namen van de gids bedankte ik hem voor een prachtige dag.  Want iedereen verdient een tweede kans.

Adembenemend Ha Long Bay

De typische karstrotsen.

En wat bleek de volgende dag, die prachtige karstbergen stoppen niet zomaar als ze aan land komen, want bij ons bezoek aan het nationaal park van Cat Ba stond het daar weeral vol met van die pareltjes.  Blijkbaar ben ik verzot op bergen, want telkens als we er hier zien, zeggen de kindjes: “Kijk, mama, bergen, dat zie jij graag hé”.  En het klopt, we vallen hier elke dag van de ene verbazing in de andere.  In Ha Long Bay op zee hadden we het al.  In Cat Ba nationaal park boven op de berg hadden we het ook: “Dit is echt het mooiste wat we ooit gezien hebben”.

Het mooiste uitzicht ooit in Cat Ba nationaal park.

Dolgelukkig met het bereiken van de top!

Maar voor al dat moois te zien, moesten we eerst een heuse berg beklimmen.  “Of het geschikt was voor kinderen,” vroegen we aan de ingang van het park.  Jaja, geen probleem.  Makkelijk zelfs.  Kijk, die kinderen van hier blijken geboren bergbeklimmers te zijn.  Zo evident vond ik dit nu ook weer niet, en mijn grenzen zijn al serieus verlegd.  Tot bijna aan de top was het best te doen, maar het laatste stuk was puur klimwerk.  En naar boven valt dan altijd wel mee en dan zijn we dolgelukkig met het uitzicht.  Dan doen we een vreugdedansje en denken we: “Oh, wat is dit weer het mooiste uitzicht ooit”.  En trots op onszelf.  Team Panckoucke-Soenen had het toch maar weer gedaan!  High five!  Maar dan moet je diezelfde rotsen weer naar beneden klauteren.  Met Sanna en Eli.  Eli begon te huilen, want die zag het niet meer zitten.  En wij maar rustig proberen te blijven en hem rustig proberen te houden, kalm op hem inpraten en hen ondertussen allebei naar beneden proberen te loodsen, stapje per stapje, zonder zelf te vallen, me ondertussen toch serieus afvragend of we nog verantwoord bezig waren.  We hielden wat jonge backpackers op, maar die leken het niet erg te vinden.  Toen we veilig onderaan de rotspartij stonden en zij ons konden passeren, zeiden ze tegen ons: “You are really good parents”.  Het klonk gemeend en niet ironisch.  Merci, alsof ze doorhadden dat ik die woorden op dat moment nodig had.

De beklimming.

Bezoek aan Hospital Cave: een grot die - je raadt het al - diende als hospitaal tijdens de oorlog.

Als afsluiter besloot het hotel ons toch een deel van de gereserveerde nacht te laten betalen, ondanks andere beloftes bij onze aankomst.  Een tweede kans, maar geen derde kans.  Ik was furieus.  Laat ons zeggen dat Michel het deze keer niet voor mij moest gaan oplossen, maar mij eerder moest tegenhouden en dat dit niet lukte en het er luid aan toe ging.  We konden niet wachten om van het eiland af te zijn.

Hoewel het eindigde in mineur en we enkele tegenslagen hadden op het eiland, blijft het toch echt iets van de mooiste dingen die we ooit gezien hebben.  Maar ik zou je toch een ander hotel aanraden.