Change of plans

Ninh Binh - Tam Coc

Dag 40 - dag 46 (di 11/02 - zon 16/02): boottochtjes en rijstvelden

Bai Dinh Pagoda.

Hoe fantastisch mooi de natuur op Cat Ba ook was, niemand van ons was rouwig om het eiland te verlaten.  Grijs, mistig, wind, koud en om af te sluiten nog een ruzie met het hotel, daar had niemand nog zin in.  Op naar Ninh Binh, Ha Long Bay aan land naar men zegt.  We sprongen de ferry op en maakten nog net geen vreugdedansje.  We bleken de enigen te zijn die er de fun van inzagen in onze bus vol jonge backpackers die geen nood leken te hebben aan een gezinnetje met twee jonge kinderen.  

Damestoilet op weg van Cat Ba naar Ninh Binh.

Ninh Binh, met het dorpje Tam Coc.  Eerste indruk: een dorp enkel en alleen gebouwd voor toeristen, dus bestaande uit hotels en restaurants waar je voornamelijk pizza en (slechte) hamburgers kan eten.  Je hoorde er meer Hebreeuws dan Vietnamees.  Bij aankomst zagen we dus een lelijk dorp met pizza-restaurants.  En ik zweer het je: we waren die pizza's hier zo beu als iets!  Wat snakten we naar een goede Thaise red curry.  En uiteraard was het weer grijs en regen.  Stonden we daar weer mooi met ons hotel met zwembad en onze ene trui.  Om mezelf wat te troosten besloot ik die avond op restaurant een chocolate cake te bestellen.  Toen mevrouw terugkwam om te zeggen dat ze net de laatste aan een andere klant had gegeven, sprongen de tranen in mijn ogen.  Ik wist niet of ik moest huilen of lachen en heb het, geloof ik, allebei gedaan.  Voor de geïnteresseerden: er bestaan opnames van.  

De prachtige natuur rond Ninh Binh.

Maar de natuur in Ninh Binh bleek ontzettend mooi te zijn.  Karstbergen, afgewisseld met rijstvelden.  Ik geloof dat we elke dag een boottochtje gemaakt hebben.  En wat voor boottochtjes!  De eerste dag was ik weer zo ontzettend onder de indruk...  Michel begint al te lachen met me als ik weeral zeg: "Dit is toch echt één van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb," want de mooiste dingen volgen elkaar hier in sneltempo op.  Het eerste boottochtje was echt subliem: wat een organisatie!  Van het dragen van een zwemvest tot het invullen van een evaluatieformulier.  En daartussen Ha Long Bay aan land, echt waar.  En we gingen ook nog eens door een grot, en dat een kilometer lang.  Op sommige plekken was die zo laag, dat we ons moesten bukken om de stalactieten te vermijden.  Wat een avontuur voor de kindjes, en voor ons.  En onze kapitein, die roeide met zijn voeten op bepaalde stukken.  Zo doen ze dat hier, omdat ze dan in de grotten  makkelijker kunnen platliggen en toch nog kunnen verder roeien.  Onderweg stopten  we af en toe bij een tempel.  Tempels die er hier trouwens volledig anders uitzien dan in Thailand.  De Chinese invloed blijkt hier groter te zijn.  

Boottochtje in Ninh Binh.

Ons bootje voor de dag.

Ha Long Bay aan land.

Varen door een grot is best spannend, dus ze zochten steun bij elkaar.

Pagoda onderweg.

Onze kapitein.

Op dag twee in Tam Coc trokken we erop uit met een taxi voor de dag.  Onze chauffeur nam ons mee naar een floating village.  De regen en mist zal er ook wel toe bijgedragen hebben, maar we werden er ook effectief mistroostig van.  We werden in een bootje geduwd en mochten een 40-tal minuutjes rondvaren door het dorpje en errond.  Hier kwamen precies minder toeristen en was het niet zo opgepoetst zoals de dag ervoor.  Het water was enorm vuil.  Overal plastic en andere viezigheid.  Puppy's en kittens in kooitjes op het water.  Grote schepen naast het dorp die de bergen aan het afgraven waren. Eendenkwekerijen langs de kant van de rivier met duizenden eenden en kuikens.  Een avontuur was het zeker weer wel, vooral toen we ons weer moesten bukken.  Deze keer niet om een coole grot in te varen, maar wel om onder een roestige brug door te gaan.

Floating village.

Mistroostig weertje.

Bezoek aan Bai Dinh pagoda.

Bezoek aan de keizerlijke stad Hoa Lu.

Prachtige deuren van een pagoda.

Was het het weer?  De vermoeidheid?  Beiden wellicht.  We bekeken onze volgende geplande stop in Vietnam en zagen dat het ook daar weer zou regenen.  Dat betekende dat we weeral geen rustpauze voor onszelf en de kindjes zouden kunnen inlassen op een strandje.  Weer twee dagen ergens verblijven en weer doorreizen?  We vonden ook niet direct een geschikte manier om zonder bedbugs in het midden van Vietnam te geraken, want de treinen kregen heel uiteenlopende kritieken.  Zoeken, afwegen, ruzie maken en geen oplossing vinden.  Nu was het mijn beurt om Michel midden in de nacht wakker te maken met een lumineus idee:"Schattie, we vliegen naar het zuiden en gaan twee weken op een eiland zitten.".  Tegen dat ik 's morgens wakker werd, had Michel al bijna onze vlucht geboekt.  Change of plans dus, want dit betekent dat we eigenlijk heel het midden en het zuiden van Vietnam overslaan.  De enige belofte die Michel moest maken, was dat we dan nog eens terugkomen naar Vietnam, maar dat beloofde hij graag.

Stoere papa.

Prachtige rijstvelden.

En kijk, vanaf dan klaarde het zelfs op in Tam Coc.  Het zonnetje kwam af en toe eens piepen en we konden zelfs gebruik maken van het zwembad in het hotel.  Gelukkig was het sowieso al warmer, dus propere kleren hadden we genoeg.  We bezochten nog een park en knuffelden er een duizend jaar oude banyan tree.  We kropen bijna op onze knieën door de mermaid cave.  We maakten er uiteraard een boottochtje en zagen er honderden grote witte vogels, soort ooievaars.  En op weg naar het park reden we door prachtige rijstvelden.  Ze hadden 's avonds nog steeds geen chocolate cake, maar die chocolate brownie smaakte evengoed.

Mermaid cave - wel geen zeemeermin gezien.

De boomknuffelaars.  Niets dan respect voor een boom van 1000 jaar.

Honderden vogels met hun nesten.

Ook veel heerlijke kitsch in het park.  Je kan er zo terecht voor je communiefoto's.

Onze met haar voeten roeiende kapitein

Onze taxichauffeur bracht ons op zondag naar Hanoi en vandaar was het twee uur vliegen met de plaatselijke Ryanair.  We hadden vooraf de beste en slechtste recensies gelezen over de maatschappij, maar geen klagen.  Onze temperatuur werd stiekem gecheckt (corona-maatregel), we waren zowat de enigen zonder mondmasker en we waren deze keer zo slim geweest het kinderschaartje in de bagage te stoppen.  Alles verliep prima en zonder zorgen.

Mensenmassa's en virussen vermijden.  Alleen in het verste hoekje gekropen.

Twee uur later landden we op Phu Quoc, een eilandje, eigenlijk voor de kust van Cambodja, maar dat mag je niet te luid zeggen.  De zon scheen, het was warm en we werden al direct getrakteerd op de mooiste zonsondergang sinds Laos.  Echt één van de mooiste dingen die we ooit gezien hebben.  Weeral.

We zijn halfweg.  Wat een ongelooflijk fantastisch avontuur is dit al geweest.

Zonsondergang op Phu Quoc.  Geen filter.